Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!
Ένα εκπληκτικό τραγούδι σε ποίηση Κώστα Ουράνη. Το γνώριμο κλίμα της ποίησης της σχολής του νεοσυμβολισμού. Ένα θλιβερό προάγγελμα θανάτου απόλυτα εναρμονισμένο με τη μελαγχολική διάθεση του Φθινοπώρου που κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για το blog αλλά και για το άκρως μαθηματικό ψευδώνυμο. Φαντάζομαι γνωρίζεις ότι η Υπατία ήταν η πρώτη γυναίκα μαθηματικός και ότι έκανε πρόσπάθειες για τη διάσωση μαθηματικών και φιλοσοφικών κυρίως κειμένων από τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, μου άρεσε πάρα πολύ και το τραγούδι!