21 Μαΐου 1928: Ένα νέο μέλος έρχεται να προστεθεί στο "πάνθεον" των μεγάλων ποιητών της σύγχρονης μεταπολεμικής Ελλάδας, ο Τίτος Πατρίκιος.
21 Ιουλίου 1928: Ένας μεγάλος ποιητής της γενιάς του, ο Κώστας Καρυωτάκης, έρχεται να επιβεβαιώσει με τον θάνατό του την περιφρόνηση στο πολιτικό και ποιητικό κατεστημένο της εποχής του.
Δύο μήνες χωρίζουν τους δύο ποιητές. Δύο άνθρωποι με διαφορετική ποιητική ιδιοσυγκρασία, ο Καρυωτάκης με τον πικρό σαρκασμό του και ο Πατρίκιος με την "ανίατη αισιοδοξία" του. Κι όμως, και οι δύο συναισθάνονται την αξία και το βάρος του ποιητικού λόγου.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης η σημερινή και τι ευτυχής συγκυρία να συνευρίσκεται κανείς με έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, τον Τίτο Πατρίκιο. Άνθρωπος προσηνής, χαμογελαστός και γλυκομίλητος, με εξαιρετική βαθύνοια σκέψης, κατέθεσε "κεκλεισμένων των θυρών", σε ένα εκλεκτικό κοινό ανθρώπων της τέχνης, του πολιτισμού και της εκπαίδευσης της πόλης της Καρδίτσας, μύχιες σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς σύγχρονους, αλλά και διαχρονικούς. Κάλλιστα θα μπορούσε να του αποδοθεί ο τίτλος του "αιώνιου έφηβου", κατά το προσφιλές σχόλιο μιας εκ των παρισταμένων, τίτλο που ο ίδιος αποδέχτηκε με ένα μειδίαμα ικανοποίησης, ανταπαντώντας: "Υπό τον όρο να μην γίνω παλίμπαις". Ο ίδιος δεν αυτοπροσδιορίζεται ως στρατευμένος ποιητής, σχολιάζοντας ότι η στράτευση προϋποθέτει την πειθαρχία, την απόλυτη υποταγή, ενώ ο ποιητής είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος, που δεν υπόκειται σε κανενός είδους δέσμευση.
Αναφερόμενος στον σκοπό που εξυπηρετεί η ποίηση, ο ίδιος αρκέστηκε να παραπέμψει στην άποψη του Λοτρεαμόν, σύμφωνα με την οποία "σκοπός της ποίησης είναι η αναζήτηση της πρακτικής αλήθειας¨. Η ποίηση, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τίτος Πατρίκιος, ξεκινά ως αυτοβιογραφία του ποιητή, αλλά μετατρέπεται σε αυτοβιογραφία του ίδιου του αναγνώστη. Εκεί, εξάλλου, έγκειται η αξία ενός ποιήματος, το στοιχείο που διασφαλίζει τη διαχρονικότητα και την καθολικότητά του. Για τον ίδιο η ποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από άσκηση γλώσσας, υπονοώντας ότι ο ποιητής αναλώνεται προπάντων στη θήρευση της κατάλληλης λέξης. Η λέξη είναι εκείνη που επωμίζεται όλο το βάρος του νοήματος και αρκεί να επιχειρήσει κανείς να αλλάξει τη σειρά των λέξεων σε ένα ποίημα, για να επιτύχει αυτόχρημα την κατάρρευσή του. Ο παιδευτικός, λοιπόν, χαρακτήρας της ποίησης συνίσταται στην ικανότητά της να καλλιεργεί την επίγνωση γύρω από τα πολλαπλά-σημασιολογικά-επίπεδα στα οποία λειτουργεί η γλώσσα. Γι' αυτό και η ορθή χρήση της προϋποθέτει άρτια γνώση του τρόπου με τον οποίο είναι κατασκευασμένη.
Πρόσφατα κατέστη ενήμερος για την πρωτοβουλία της Ένωσης Γάλλων Συγγραφέων να προταθεί για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, την οποία, όπως μάς εξομολογήθηκε, αντιμετώπισε με μεγάλη έκπληξη. Πρόσφατα, επίσης, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το τελευταίο συγγραφικό του πόνημα υπό τον τίτλο: "Ο Πειρασμός της Νοσταλγίας, Σημειώσεις Καθημερινότητας". Μεγάλη τιμή να ακούσουμε αποσπάσματα του βιβλίου δια στόματος του ιδίου.
Κλείνω την παρούσα ανάρτηση με μία προτροπή που μας απηύθυνε ο ίδιος, να διαβάζουμε και να ξαναδιαβάζουμε ποίηση, να επανερχόμαστε στις διαχρονικές σταθερές της ποιητικής τέχνης, να ανακαλύπτουμε εκ νέου τη μαγεία που κρύβουν μέσα τους οι στίχοι του Καβάφη, του Σικελιανού, του Κάλβου, του Καβάφη, του Καρυωτάκη. Ευχής έργον να διασταυρωθούν πολύ σύντομα οι δρόμοι μας με τον άοκνο αυτό εργάτη του πνεύματος. Η εποχή μας, ανήλιαγη καθώς είναι, διψά για το φως που χύνει ολούθε η Ποίηση.
Κυριακή Τσιτσιπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου