Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!

Αντί καλωσορίσματος...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Θεσσαλονίκη, Μέρες του 2012 μ.Χ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχα την ευτυχία να βρεθώ για μια ακόμη φορά στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην αγαπημένη πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, με τον αέρα του κοσμοπολιτισμού να σε σαγηνεύει ακόμη και να σε ταξιδεύει σε εποχές μεγαλείων αλλοτινών. Σε μία από τις περιδιαβάσεις μου στα γραφικά σοκάκια του κέντρου σκόνταψα-σαν ανυποψίαστος τουρίστας που έξαφνα ανακαλύπτει μιαν άγνωστη πτυχή του κόσμου που θέλει να διερευνήσει-πάνω σε ένα από τα πολλά νεοκλασικά που επιμένουν να αντιστέκονται στην καταστροφική λαίλαπα του χρόνου και στη διαβρωτική παρουσία των ανθρώπων. Επί της οδού Μητροπολίτου Γενναδίου, απέναντι από το πάρκο της πλατείας Αριστοτέλους και λίγα βήματα κάτω από την αρχαία αγορά, στέκει το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης το 1925 και έζησε με την οικογένειά του έως το 1941. Θλιβερή η εικόνα που αντίκρυσα!!! Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, το σπίτι φέρει εμφανώς τα σημάδια της εγκατάλειψης. Για μία ακόμη φορά εμείς οι Νεοέλληνες προσφέρουμε αφειδώς τα διαπιστευτήρια της προκλητικής αδιαφορίας που μας χαρακτηρίζει!!!


Υ.Γ. Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, "Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.", ένα ποίημα που συνιστά και μία πολιτική πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Οι συσχετισμοί αναπόφευκτοι και τα συμπεράσματα δικά σας...
Καλό βράδυ! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...