Το περασμένο Σαββατοκύριακο είχα την ευτυχία να βρεθώ για μια ακόμη φορά στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην αγαπημένη πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, με τον αέρα του κοσμοπολιτισμού να σε σαγηνεύει ακόμη και να σε ταξιδεύει σε εποχές μεγαλείων αλλοτινών. Σε μία από τις περιδιαβάσεις μου στα γραφικά σοκάκια του κέντρου σκόνταψα-σαν ανυποψίαστος τουρίστας που έξαφνα ανακαλύπτει μιαν άγνωστη πτυχή του κόσμου που θέλει να διερευνήσει-πάνω σε ένα από τα πολλά νεοκλασικά που επιμένουν να αντιστέκονται στην καταστροφική λαίλαπα του χρόνου και στη διαβρωτική παρουσία των ανθρώπων. Επί της οδού Μητροπολίτου Γενναδίου, απέναντι από το πάρκο της πλατείας Αριστοτέλους και λίγα βήματα κάτω από την αρχαία αγορά, στέκει το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης το 1925 και έζησε με την οικογένειά του έως το 1941. Θλιβερή η εικόνα που αντίκρυσα!!! Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, το σπίτι φέρει εμφανώς τα σημάδια της εγκατάλειψης. Για μία ακόμη φορά εμείς οι Νεοέλληνες προσφέρουμε αφειδώς τα διαπιστευτήρια της προκλητικής αδιαφορίας που μας χαρακτηρίζει!!!
Υ.Γ. Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, "Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.", ένα ποίημα που συνιστά και μία πολιτική πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Οι συσχετισμοί αναπόφευκτοι και τα συμπεράσματα δικά σας...
Καλό βράδυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου