Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!

Αντί καλωσορίσματος...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο...

Σαν σήμερα, στις 11 Νομεβρίου του 1990, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής των καημών και της Ρωμιοσύνης, ο άοκνος αυτός εργάτης του πνεύματος, ο στρατευμένος στους αγώνες για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, αποφάσισε να μετοικήσει στην αιωνιότητα.
Το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο. Η ποίησή του όμως, ας σταθεί φωτεινός φάρος, κεράκι αναμμένο που θα φωτίζει το δρόμο της νέας γενιάς, της γενιάς του "ωχαδελφισμού", της "ιντερνετικής κουλτούρας", της ανθρώπινης "μόνωσης". Η σημερινή ανάρτηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένας προσωπικός φόρος τιμής σε έναν ποιητή που τίμησε την Ελλάδα, την πολύπαθη Ρωμιοσύνη με τη διηνεκή παρουσία του στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα και πλήρωσε το ακριβό αντίτιμο αυτής της τιμής: φυλακίσεις, εξορίες, προσωπικός εξευτελισμός.
Πλούσιο το υλικό του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για όποιον θέλει να εντρυφήσει στη ζωή και στο έργο του μεγάλου μας ποιητή.
Για μας μένουν οι στίχοι...Στίχοι μεστοί από το άρωμα της Ελλάδας που αγαπάμε, της"Κυράς των αμπελιών"


Κυρά των αμπελιών
που σ΄ είδαμε πίσω απ΄ το δίχτυ του πευκόδασου
να συγυρίζεις με το χάραμα
τα σπίτια των αϊτών και των τσοπάνων.
Πάνω στη φούστα σου ο Αυγερινός.
Δύο αγουροξυπνημένες μέλισσες
κρεμούσανε στ'αυτιά σου σκουλαρίκια
και τα πορτοκαλάνθη σου έφεγγαν
τη μαύρη την καμένη στράτα.

Κυρά μελαχρινή

που η αντηλιά σου χρύσωσε τα χέρια
σαν της Παναγιάς το κόνισμα
πίσω από το χνούδι το σγουρό
σπίθιζε το δροσό της νύχτας
σα να μετάνιωσε λίγο προτού να σβήσει ο γαλαξίας
και δέθηκε γιορντάνι στο λαιμό σου
να χυθεί στη ζεστασιά του κόρφου σου.

Κι ήταν η σιγαλιά πηχτή σαν γάλα

και τ΄ οργωμένο χώμα ευώδιαζε σαν εκκλησιά
τη μέρα των βαγιώνε.
Κυρά τρανή
κι έβγαινε ο μπιστικός από τον ύπνο του
καθώς που βγαίνει ο κάβουρας από το νερό
στο περιγιάλι
κι αστράφτει το νωπό καβούκι του
γαλάζιο πρωινό με δυο κουκκίδες άστρα.

Κυρά τρανή

τι σιγανή της νεραντζιάς η πρώτη καλημέρα
τι σιγανό το βήμα σου κι ανάσα του ψαριού
πλάι στο φεγγάρι.

Ά! τι χρυσάφι αφήνει η αχτίνα

στη σταγόνα της δροσιάς
όταν η Πούλια σου κρεμάει
στο μέτωπο

Τι σιγανό κουβεντολόι του μέρμηγκα

μπροστά στης μαργαρίτας το ξωκλήσι

Ά! τι χρυσάφι αφήνει η αχτίνα

στη σταγόνα της δροσιάς
όταν η Πούλια σου κρεμάει
στο μέτωπο
το εφτάκλωνο κλαδάκι της γαζίας.

Πόση λουλουδόσκονη στριμώγνεται

στης μέλισσας το σώμα για το μέλι.
Πόση σιωπή μες τη καρδιά σου για τραγούδι.

Δω πέρα σμίγει η νύχτα την αυγή

σ΄ άτρεμο ρίγος
και σένα τα δυο σου χέρια δετά
γύρω το γόνα της γαλήνης
φέγγουν σάμπως δυο περιστέρια φως
ασάλευτα πάνω απ΄ το δάσος.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...