Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!

Αντί καλωσορίσματος...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Γιάννης Ρίτσος

Τιμώμενο πρόσωπο στο αποψινό επεισόδιο της σειράς ντοκυμαντέρ του Σκάι ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης και της Κυράς των Αμπελιών, ο άνθρωπος που μπόλιασε τους καημούς και τα βάσανα αυτού εδώ του τόπου μέσα στο έργο του. Καθαρόαιμος αγωνιστής, μύστης του ελληνικού μεγαλείου, ευαίσθητος καλλιτέχνης που λάξευε την πέτρα με την ίδια μαεστρία που συνέθετε στίχους. Η αξία του ανυπέρβλητη. Η υστεροφημία του δεδομένη.


Ο ποιητής θα υποστεί ανηλεή διωγμό για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και βιώσει πολλάκις την πικρή εμπειρία της εξορίας. Ευτύχημα για μας μιας και στον τόπο εξορίας θα συνθέσει ένα σημαντικό κομμάτι του έργου του.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΞΟΡΙΑΣ, Ι


27 Οκτωβρίου 1948

Εδώ τ' αγκάθια είναι πολλά -
αγκάθια, καστανά, κίτρινα αγκάθια,
σ' όλο το μάκρος της μέρας, ως μέσα στον ύπνο.

Όταν περνούν το συρματόπλεγμα οι νύχτες
αφήνουν μικρά κουρέλια απ' τη φούστα τους.

Τα λόγια που μας φάνηκαν όμορφα κάποτε
χάσαν το χρώμα τους σαν το γιλέκο του γέρου στο σεντούκι
σαν ένα λιόγερμα σβησμένο στα τζάμια.

Οι άνθρωποι περπατάνε με τα χέρια στις τσέπες
ή κάποτε χειρονομούν σα να διώχνουν μια μύγα
που ξανακάθεται στο ίδιο μέρος πάλι και πάλι
στα χείλη του άδειου ποτηριού ή πιο μέσα
σ' ένα σημείο απροσδιόριστο κι επίμονο
όσο κι η άρνησή τους να το αναγνωρίσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...