Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!

Αντί καλωσορίσματος...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Κώστας Καρυωτάκης: "Μαρμαρωμένε Βασιλιά"

Μαύρη επέτειος η σημερινή για τον απανταχού ελληνισμό. Ημέρα ιστορικής μνήμης, αλλά και εθνικής αυτογνωσίας, ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος. Ο θρύλος του "Μαρμαρωμένου Βασιλιά" που θα επιστρέψει τροπαιούχος στην Πόλη φαίνεται ότι έχει διεγείρει πολλάκις τη φαντασία των ανθρώπων της διανόησης. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, που συμπεριλαμβάνεται στα εφηβικά του ποιήματα (1913-1916).

Μαρμαρωμένε Βασιλιά!

Και ρίχτηκε με τ’ άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια.  
Το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα  
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια  
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα. 
 
Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ’ αγνό το μέτωπό του,  
θαρρείς, ο φωτοστέφανος της Δόξας τ’ αγκαλιάζει.  
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.  
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει. 
 
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα  
 ένας Τιτάν π’ ακόμα χτες εστόλιζ’ ένα θρόνο,  
κι εσφάλισε —οϊμένανε!— για πάντ’ αυτό το στόμα  
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν’ ελπίδες μόνο. 
 
Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
  Ένα πρωί απ’ τα νερά του Βόσπορου κει πέρα  
 θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς 
χαμένης, ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα! 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...