Τα γράμματά σου τα' χω, Αγάπη πρώτη

   Στο δεύτερο τετράμηνο ασχολούμαστε με την εξέλιξη της ποιητικής μας παράδοσης, επιχειρώντας μία διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η ποιητική τέχνη μετασχηματίζεται, ώστε να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συγκυρίες(ιστορικές και όχι μόνο) και να εκφράζει πληρέστερα τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις προσδοκίες που υπαγορεύει η κάθε εποχή. Φιλοδοξώντας να καταστήσω τους μαθητές και τις μαθήτριές μου κοινωνούς της αγάπης μου για την ποιητική τέχνη και της αισθητικής συγκίνησης που δύναται να μας προσφέρει, ανέθεσα ως εργασία τη συγγραφή ενός ποιήματος, παραδοσιακού ή μοντέρνου. Εκείνο που με ενδιέφερε να δω ήταν κατά πόσο οι μαθητές είναι εξοικειωμένοι με αυτόν τον τρόπο έκφρασης, ιδίως σε μία εποχή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επί το πλείστον αντιπνευματική και  κατ' επέκταση αντιποιητική. 

   Το πρώτο δείγμα δημιουργικής γραφής κατέθεσε ο Λευτέρης, με την άδεια του οποίου δημοσιεύω σήμερα το ποίημα που συνέθεσε, ποίημα γνήσια λυρικό, με πηγαίο αίσθημα, με το γνώριμο εξομολογητικό-σχεδόν κουβεντιαστό-ύφος που μόνο οι έφηβοι μπορούν και μετέρχονται, ένα ποίημα που προσωπικά μου θύμισε ερωτική επιστολογραφία. Ένα ερωτικό γράμμα που ποτέ δεν έφτασε στον παραλήπτη του. Κι αν ακόμη έφτασε δεν βρήκε την αναμενόμενη ανταπόκριση. 

Γεια σου έρωτά μου μοναδικέ και μονάκριβε.

Η ζωή μου μαζί σου ήταν το πιο γλυκό μου όνειρο.

…Όνειρο απατηλό και ψεύτικο, όμως, ψευδαίσθηση

την οποία προσπάθησα να κάνω πραγματικότητα.

Προσπάθησα, μα απέτυχα…

Σου έδωσα ό, τι πιο πολύτιμο είχα

την καρδιά μου και την ψυχή μου ακόμα

με μοναδικό αντάλλαγμα την αγάπη σου…

Μου τα επέστρεψες πίσω όμως

το πρώτο ραγισμένο και το δεύτερο μαυρισμένο…

Δεν μιλάμε πια και η καρδιά μου σφίγγεται…

Είμαστε σαν ξένοι, άγνωστοι και ψυχροί…

Δεν μου μιλάς και δυσκολεύομαι να σου μιλήσω και εγώ

γιατί ξέρω πως όσο και αν μου το αρνείσαι

σου είμαι βάρος τρανό και ασήκωτο…

Μπορεί να θες να μου το κρύψεις

αλλά τα όμορφά σου μάτια μου λένε την πικρή αλήθεια…

Ίσως να το κάνεις γιατί δεν θέλεις να με πληγώσεις

μα το μόνο που καταφέρνεις είναι αυτό που αποφεύγεις…

Αλλά τώρα πια δεν έχει σημασία

πώς μ’ έκανες να νιώσω και να αισθανθώ…

Μα το ότι ήσουν για μέσα μια από τις πολλές πόρτες

που χτύπησα στη ζωή μου και που ήταν πάντα κλειστή για μένα…

Ακόμα και τώρα θα έδινα τα πάντα για να είμαι εκεί κοντά σου,

να σου πω πόσο πολύ σ’ αγαπώ και σε νοιάζομαι καρδιά μου,

να σ’ αγκαλιάσω και να χαϊδέψω τα μαλλιά σου τρυφερά,

να κοιτάξω βαθιά στα μάτια σου και να δω τον κόσμο που οραματιζόμουν,

να περνάω όλες τις βραδιές μου κοντά σου, μέσα στην αγκαλιά σου…

Σε κοιτάζω και βλέπω όλα όσα ονειρευόμουν,

όλα τα δώρα και τις αρετές που έψαχνα

και που έχει δώσει ο Θεός σε άνθρωπο…

Εξάλλου, το λέει και το όμορφο όνομά σου

όπως λέει επίσης το δικό μου αυτό που βρήκα και εγώ κοντά σου…

…βρήκα την ελευθερία να σε αγαπήσω πραγματικά,

όπως δεν ερωτεύτηκα  ποτέ μου καμιά άλλη,

όπως δεν δέθηκα ψυχικά με καμιά τόσο στενά.

Αλλά όλα ήταν ένα όμορφο όνειρο που φτάνει πια στο τέλος του…

Γιατί μια ζωή περίμενα εδώ για εσένα

μια ζωή που όμως πέρασε σε μια στιγμή…

Τίποτα δεν σε ένοιαξε πια για μένα

και μ’ άφησες μονάχο μέσα στης ζωής μου την ατέλειωτη σιωπή…

Παρόλα  αυτά θα σ’ αγαπώ για πάντα όπου και αν είσαι,

άσχετα από το αν με θυμάσαι ή όχι,

άσχετα από το αν το θέλεις ή όχι,

γιατί για μένα σημαίνεις ακόμα πολλά,

και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ… 

          Υ.Γ. Ένα ποίημα που συνομιλεί με το δικό σου, του αγαπημένου μου ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

             

Φοιτητική φωτογραφία του ποιητή, τραβηγμένη μάλλον το 1916 ή  το 1917

         Ποίημα αφιερωμένo στην Άννα Σκορδύλη, το μεγάλο εφηβικό έρωτα του ποιητή, που έμεινε
   ανεκπλήρωτος. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νουμάς το Φεβρουάριο του 1920.

Τα γράμματά σου τα 'χω, Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνε τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου. 

Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια... 

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα! 

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου. 

—

Πάντα με πιάνει ο έρωτάς όσο πολύ κι αν τρέχω.
Γιατί είν' εκείνος φτερωτός κι εγώ φτερά δεν έχω.
Λιγότερο από μια στιγμή, μάτια να κοιταχτούνε.
Μπορεί να φύγει μια ζωή να μη λησμονηθούνε.

Με τους υπέροχους στίχους του Λουδοβίκου των Ανωγείων σας καληνυχτίζω και περιμένω τις πρωτότυπες ποιητικές δημιουργίες και των υπολοίπων!!!