Την περασμένη Τετάρτη, 16/05/2012, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Ροδόπης, οργάνωσε ένα αφιέρωμα εις μνήμην του μεγάλου αϊβαλιώτη συγγραφέα Ηλία Βενέζη, με αφορμή και την επικείμενη συμπλήρωση ενενήντα χρόνων από το δράμα του μικρασιατικού ελληνισμού. Προεξάρχων της όλης προσπάθειας υπήρξε ο εκλεκτός συνάδελφος Δημήτρης Τζελέπης που επιμελήθηκε και τη σχετική παρουσίαση.
Θα σταθώ σε δύο σημεία της ομιλίας που δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν συναισθηματική δόνηση σε όσους διαθέτουν ελάχιστη ευαισθησία και ανθρωπισμό.
Θα σταθώ σε δύο σημεία της ομιλίας που δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν συναισθηματική δόνηση σε όσους διαθέτουν ελάχιστη ευαισθησία και ανθρωπισμό.
Το πρώτο αφορά στην τραγική διαπίστωση του συγγραφέα ότι ο πόλεμος αποκτηνώνει τον άνθρωπο ή ακόμη καλύτερα τον κατεβάζει σε επίπεδο κατώτερο των ζώων. Στην Αιολική γη, το πρώτο έργο-σταθμό του αφιερώματος, ο συγγραφέας βάζει στο στόμα μιας αρκούδας τα ακόλουθα λόγια: "Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν, αγαπά να σκοτώνει τον όμοιό του".
Το δεύτερο σημείο που αληθινά με συγκλόνισε είναι η αληθινή αγάπη του συγγραφέα για τον άνθρωπο ως καθολική αξία, πέρα από φυλετικούς ή θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Ο Βενέζης δεν καταφέρεται ενάντια στον αντίπαλο. Δεν υπαγορεύει τη λήθη που ισοδυναμεί με αφανισμό της συλλογικής μνήμης του λαού, αλλά δεν υπαγορεύει και τη μνησικακία. Ο μικρασιατικός ελληνισμός οφείλει να σταθεί με τη δέουσα εθνική αυτοκυριαρχία απέναντι στο δράμα του παρελθόντος, να ζυγιάσει μέσα του τις πίκρες και τις χαρές, να μην ξεχάσει, αλλά να προσπαθήσει να συγκεράσει το παρελθόν και το παρόν. Ή ακόμη καλύτερα, να αναβιώσει το παρελθόν μέσα στην παρούσα συγκυρία που του παρουσιάζεται.
Γλυκόπικρη είναι η γεύση που μου άφησε η ομιλία του Δημήτρη. Έφερα στο νου μου τις ατελείωτες εξιστορήσεις της γιαγιάς για το βάναυσο ξεριζωμό της οικογένειάς της από την Ανατολική Θράκη, αλλά προσπάθησα και να αναπλάσω εικόνες μιας ευτυχισμένης ζωής στη γενέθλια γη, προτού η συμφορά χτυπήσει την πόρτα των ανυποψίαστων κατοίκων.
Πατώντας εδώ μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του Δημήτρη Τζελέπη στην εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης που δημοσιεύτηκε με αφορμή την παρουσίαση του συγκεκριμένου λογοτεχνικού αφιερώματος.
Πατώντας εδώ μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του Δημήτρη Τζελέπη στην εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης που δημοσιεύτηκε με αφορμή την παρουσίαση του συγκεκριμένου λογοτεχνικού αφιερώματος.
Κλείνω τη σημερινή ανάρτηση με τους στίχους ενός κυπριακού δημοτικού ποιήματος που πρωτακούστηκε μελοποποιημένο στην ταινία "Το νησί της Αφροδίτης", με την αξέχαστη Κατίνα Παξινού, σε μουσική Μίμη Πλέσσα. Ένα ποίημα αφιερωμένο σε όλους εκείνους που παλεύουν να ξεχάσουν, αλλά όχι να λησμονήσουν. Καλό βράδυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου