Συνεχίζοντας από προηγούμενες αναρτήσεις το αφιέρωμα στην πολυθρύλητη σχέση του Κώστα Καρυωτάκη με τη Μαρία Πολυδούρη, παραθέτουμε ένα πεζό του ποιητή με τίτλο: "Τελευταία", γραμμένο πιθανότατα το 1922 μετά το άδοξο τέλος της σχέσης τους. Το συγκεκριμένο κείμενο επιδόθηκε από τον ίδιο τον Καρυωτάκη στην ποιήτρια και είναι ενδεικτικό της συναισθηματικής φόρτισής του ποιητή μετά το χωρισμό τους.
(Είναι
εδώ; Είναι εκεί;
Εφυγε; Θα' ρθει;
Πού είναι; Η
τελευταία;)
Α! Το
δάσος πέρα. Ενα
τραπεζάκι κάτω
από τ' απόμερο
πεύκο. Και η
νύχτα που
ερχόταν σιγά
σιγά για να μην
τη νιώσουμε. Η
βοή του
βραδινού
ανέμου στα
κλαδιά. Τα
λόγια που
έλειπαν. Τα
χέρια ωχρά. Τα
μάτια και τ'
αστέρια.
Μεσάνυχτα.
Τίποτε απ' όλα
δεν είχε
ειπωθεί.
(Ψέματα;
Ψέματα;
Παιχνίδι
φιλαρέσκειας;
Περιέργεια;
Εγωισμός;)
Κι
άλλοτε η
θάλασσα. Τα
πλοία που
έφευγαν στον
ορίζοντα
παίρνοντας τα
όνειρά μας. Ο
φλοίσβος με τις
υποσχέσεις του.
Εκεί πάνω στο
βράχο τ' άφθονα
και ανεξήγητα
δάκρυα. Η
μοναξιά στο
απέραντο. Τα
φιλιά. Η ψυχή...
(Τίποτε;
Τίποτε;
Παιδικότητες;
Ρομαντισμός;
Αυταπάτη;)
Aλλες
φορές η αυγή
αναπάντεχη και
προδοτική. Από
δρομάκια το
κουραστικό
γύρισμα. Οι
πρώτοι θόρυβοι
της ημέρας. Η
γλυκιά
μεταμέλεια στο πρόσωπο που
φωτιζόταν
ολοένα. Το
χαίρε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου