Σε μια στιγμή αδυναμίας, όταν ο νους ταξιδεύει στου "απείρου τη νυχτιά", όταν οι κεραίες της ευαισθησίας είναι τεντωμένες και ο χείμαρρος των συναισθημάτων ξεχειλίζει, τότε αρκεί μία μικρή σπίθα δημιουργικής έμπνευσης, για να προκύψει κάτι το ευφάνταστο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δημιουργία του συγεκριμένου ιστολογίου, με τη φιλοδοξία να αποτελέσει χώρο γόνιμης ανταλλαγής σκέψεων, διανοημάτων, εμπειριών. Στη βάση της προσπάθειας αυτής-που δεν διεκδικεί τα εύσημα του επαγγελματισμού-βρίσκεται η αγάπη για καθετί το ανθρώπινο, για κάθε μορφή πνευματικής δραστηριότητας που ανάγει τον άνθρωπο στη σφαίρα της αιωνιότητας και δεν τον αφήνει να χαθεί στη "σκόνη του χρόνου". Με όχημα, λοιπόν, την ευαισθησία, το όνειρο, τη φαντασία, ακόμη και την ψευδαίσθηση, ας ταξιδέψουμε σε έναν κόσμο που επιμένει να φέρει ακόμα τη σφραγίδα της γνησιότητας, του αλώβητου, του καθαρού, του άσπιλου και αμόλυντου από την πεζότητα και ρηχότητα της καθημερινότητάς μας!!!

Αντί καλωσορίσματος...

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Κ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: "Σαν να' χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"

Από τις παραστάσεις που ξεχωρίζουν τη φετινή θεατρική σεζόν. Μοναδική η ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου, ο οποίος κατορθώνει να μυήσει το θεατή στο λυρισμό που αποπνέει το έργο του Παπαδιαμάντη. Μία καταβύθιση στα άδυτα της ανθρώπινης μοίρας, που αποκαλύπτει τον αδυσώπητο χαρακτήρα της, τον σχεδόν δυναστικό. Και η μελωδική φωνή του Λουδοβίκου των Ανωγείων δίνει σάρκα και οστά στους υπέροχους στίχους του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που ακούγονται στο διήγημά του "Το μοιρολόι της φώκιας", τραγουδώντας "Σαν να' χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου".
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...